Dobry psychoterapeuta, to skarb na wagę złota. Piszę to z pełnym przekonaniem oraz odpowiedzialnością. W swoim życiu spotkałam się z wieloma psychologami, psychoterapeutami, psychiatrami i wyrobiłam sobie swoje własne zdanie na temat tego, jak taka relacja powinna wyglądać. Wiem co mi służy, a co zupełnie nie. Mam świadomość tego z jakimi ludźmi i w jakich warunkach pracuje mi się najlepiej.
Jedna z kategorii mojego bloga, to “dziennik uczuć”. Nie jest to jednak jego właściwa forma. Na blogu prezentuję raczej rodzaj pamiętnika z opisami uczuć. Klasyczny, typowy dziennik uczuć jest narzędziem bardzo prostym, ale pisanym według pewnych konkretnych schematów i wytycznych, które przytaczam poniżej.
Słowa które umieściłam w tytule notki wypowiedział jakiś czas temu mój znajomy. Zapadły mi one w pamięć i zainspirowały do stworzenia wpisu na temat porażek, błędów, niepowodzeń. Pytanie o to jak radzić sobie z porażkami jest dosyć ważne, zwłaszcza dla osób które w życiu cierpiały i cierpią, będących DDA/DDD, leczących się z zaburzeń psychicznych.
Zaburzenia odżywiania (takie jak bulimia, anoreksja, czy kompulsywne objadanie się), uzależnienie od alkoholu, internetu, narkotyków, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, depresja – często współwystępują z innymi zaburzeniami psychicznymi. Oznacza to konieczność zmagania się z wieloma problemami i emocjami z którymi najczęściej nie sposób jest sobie samodzielnie poradzić. „Najlepszym” lekarstwem są używki lub kompulsywne zachowania. Jednak z jakichś powodów, to nieprawda, nie sądzicie?
Bariery komunikacyjne, to temat który dotyczy bardzo wielu sfer naszego życia, zarówno prywatnego jak i zawodowego. W relacjach rodzinnych oraz związkach nierzadko dochodzi na tym tle do kłótni oraz licznych nie porozumień. Przyznaję, że dla mnie samej komunikacja z moim mężem, to nadal wyzwanie! Dlatego chętnie zgłębiam ten temat i staram się jak najwięcej na ten temat dowiedzieć.
Od czego zaczyna się zdrowienie osób zmagających się z zaburzeniami psychicznymi, uzależnieniem, cierpiących jako DDA/DDD? Przede wszystkim od gotowości oraz decyzji, że chcą skończyć z danym problemem, chcą zacząć żyć inaczej. Na samym początku wiele tego typu osób ogóle nie zdaje sobie sprawy z istnienia problemu – występuje jego zaprzeczenie oraz negacja. Następne stadium, to rozważanie kiedy osoba zmagająca się z zaburzeniem, uzależnieniem, czy syndromem, zaczyna sama u siebie zauważać niepokojące myśli i achowania. Na tych etapach nie ma jednak nadal gotowości do podjęcia działań w kierunku wyjścia z problemów.
Posiadanie w życiu bezpiecznej przystani (a nawet kilku, czy kilkunastu) umożliwia osobom cierpiącym z powodu zaburzeń psychicznych i/lub uzależnień na lepsze funkcjonowanie, niemalże w każdym aspekcie życia. Jest to szczególnie istotne dla tych, którzy w dzieciństwie i młodości żyli w poczuciu zagrożenia np. w dysfunkcyjnym domu, wśród osób cierpiących na natręctwa, z powodu traum, bądź osób uzależnienionych i współuzależnionych.
Osamotnienie związane z problemem zaburzeń psyhicznych i uzależnień, odciska znaczące piętno na osobach cierpiących np. z powodu uzależnienia od alkoholu, jedzenia, narkotyków, cierpiących na depresję, czy nerwicę. Ukrywanie objawów zaburzenia, oszukiwanie innych oraz niepokój związany z rozmową na ten temat, są bardzo powszechne i typowe, zwłaszcza na początku zdrowienia.
Może to wynikać z różnych rzeczy, na przykład wstydu, strachu, braku umiejętności komunikacji z bliskimi, chęci poradzenia sobie ze wszystkim samodzielnie, obawami że inni nas nie zrozumieją, itd. Warto jednak pamiętać o tym, że „jesteśmy tylko tak chorzy, jak chore są nasze tajemnice”.
Większość moich dotychczasowych wpisów na blogu służy w dużej mierze rozpowszechnianiu wiedzy na temat uzależnień, DDA, zaburzeń odżywiania, edukacji i opiera się na wiedzy z książkek oraz innych materiałach naukowych (przekazywanych mi w trakcie mojej terapii, z ogólnodostępnych badań, itd.). Ten wpis będzie jednak bardziej osobisty. Będzie bazował tylko i wyłącznie na moich doświadczeniach, zawierał moje subiektywne zdanie na temat zaburzeń psychicznych.
Chciałam rozwinąć nieco temat, który kilka tygodni temu poruszyłam na moim blogu. Chodzi o wpis „teraz jestem już dla siebie najważniejsza”. Postanowiłam opisać Wam jeszcze szerzej, co konkretnie oznacza dla mnie to stwierdzenie, ponieważ pierwszy wpis nie wyczerpywał w pełni tematu. Ten zapewne też nie wyczerpie, ale myślę że będzie stanowił kolejną, cenną część układanki.
